Cicittu Mantineu: chi sotta di
cristianu!
Nun sulu è nu’ babberi ma è puru
cavaleri!
N’ta lu Buccetta tuttu
nun c’è testa o facciazza
unni non misi manu.
Cuntenti li clienti
di tuttu lu quarteri,
du Scoppu, Cristu Re,
Pumpei e cchiù luntanu!
La cuntintizza è data
di la so cumpagnia,
cristianu seriu, rittu,
ma omu d’allegria!
Si sa, n’tà lu babberi, si parra
i tanti cosi,
di calciu, di pulitica, di
fimmini… jarrusi!
Di tuttu si n’tinnia Cicittu, cù
sapienza,
e sempri dimostrava tantissima
pacenza!
Ora Tu mi dumanni:
“ma cu tu fici fari?...
…cu si, accussì figghiolu,
p’aviri cu’ Cicittu tutta ‘sta confidenza?”
Io chistu ti rispunnu:
“nascia cu ‘na sfuttuna:…
…mai canuscia me’ nonnu!”
E allura chistu ceccu
n’ta tutti i genti anziani
(cchiù ranni di me patri…)
chi mi strinciunu ‘i mani:
su’ mani travagghiati,
lividi e rappati,
ma su… mani puliti!
Perciò ‘sta cunfidenza,
nun è mala crianza
ma è riconoscenza
dettata da’ cuscenza .
Minchia com’era bellu
quannu di pomeriggiu
annava unni ‘u babberi,
e quannu cu me figghiu
spuntava me mugghieri:
“mi raccomando il taglio,
non glie li faccia corti
non glie li lasci lunghi”
“tranquilla stia signora
qui me la vedo io,
ritorni fra mezz’ora!”
Così caru “Cicitto”
Ti vogghiu ringraziari,
a Tia e a Giacuminu,
to’ fidu cammareri!
E mentri chi ci sugnu
cent’anni di saluti,
ppì tia e ppì to’ mugghieri!!!!