Sciutta ‘a ciumara chi potta pà
Badiazza
rrutulava ddi petri intò passari,
e ‘a machina paria ‘na gran cassa
chi sbummicava focu ntò ‘nchianari.
Eppuru, ntà ddi petri rrussicati
ciurianu papaviri e ginestri,
l’erba ì muru niscia di sticcati
e cardi cù spuntuni ntè finestri.
Mi passi di tuccari ‘u tezzu
munnu
unni miseria e chiantu sù patruni
ma quannu appoi rruammu finu a ‘nfunnu
vistumu ‘na gran chiesa chì
turriuni.
O latu ‘na pineta rispirsava
spannennu tuttu ‘ntornu ‘nu
profumu
chi ‘u cori ssuttigghiatau nni
llargava
e passu passu ‘nchianammu a unu a
unu
idda supa vaddammu stu cumbentu
chì mura ì cinta quasi a
cummugghiarlu
chi paria ‘nu gran veru munumentu
ntro ‘n silenziu sintutu mentri
parru.
‘A menti mi purtau nto milli e
dui
e ‘ntisi tanti monichi sfilari
cu annava e cu vinìa, a ddui a
ddui,
avìunu daveru ‘n gran chiffari,
e visti poi la cìnniri du focu
quannu, carciri fattu, si ‘ncinniau
e quannu poi rimisu tuttu a novu
tonnavota ‘na chiesa ddivintau.
E Federicu tezzu di Aragona
nto munasteru chi pi ‘na icona
Santa Maria da Scala si muntuau.
Quannu nto milli e tri scuppiau ‘na
pesti
e lu torrenti ‘n china straripau,
li monichi scantati cu li resti
cu quartru da Madonna si nn’annaru,
e nuddu appoi d’allura fu capaci
di dari vita a stu postu ‘nfatatu,
scurdatu di lla ggenti ntra la
paci
sutta i coddi san Rizzu ‘mpuntiddatu.